Για κάθε μάνα που στις πιο δύσκολες στιγμές έβαλε μπροστά το κορμί, την ψυχή, την καρδιά της για να σώσει το παιδί της. Για κάθε μάνα που ξαγρύπνησε πάνω απ’ το εμπύρετο μωρό της. Για κάθε μάνα που διέσχισε ηπείρους για να μην μεγαλώσει το βλαστάρι της ανάμεσα στα χαλάσματα. Για κάθε μάνα που έκλαιγε όταν αντιλήφθηκε ότι το καμάρι της μεγάλωσε. Για κάθε μάνα, λευκή, μαύρη, Ελληνίδα, αλλοδαπή, μικρή, μεγάλη.

Για κάθε μάνα που διεκδικεί ακόμα και σήμερα το δικαίωμα στη μητρότητα. Που μάχεται απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Δεν είναι σήμερα η μέρα της. Δεν είναι σήμερα η γιορτή της. Είναι πάντα.